اثر بازتوانی قلبی بر شاخص های توده بدنی و توزیع چربی بدن در مبتلایان به بیماری عروق کرونر

مقدمه: بیشتر مبتلایان به بیماری عروق کرونر دچار اضافه وزن و یا چاقی هستند. تجمع بیش از حد چربی در حفره شکمی قویاً با ریسک فاکتور های قلبی ارتباط دارد. مطالعات زیادی نشان داده اند که ورزش در تعدیل ریسک فاکتورهای قلبی بسیار مؤثر است اما به تحقیقات بیشتری در زمینه شناسایی برنامه های مفیدتر کنترل وزن و در نتیجه کاهش ریسک فاکتور های قلبی نیاز است. این مطالعه با هدف تعیین اثر بازتوانی قلبی بر شاخص های توده بدنی و توزیع چربی بدن در مبتلایان به بیماری عروق کرونر طراحی شده است.روش کار: مطالعه بر روی 118 بیمار کرونری با میانگین سنی 01/8±83/53 طی برنامه 12 ماهه بازتوانی انجام شد. متغیرهای وزن، شاخص توده بدنی، توزیع چربی در بدن (دور کمر، دور باسن و نسبت دور کمر به دور باسن) در ابتدا و نیز پس از 2و6و12 ماه مورد ارزیابی قرار گرفت. از آزمون های کای- دو و t زوجی و سطح معنی داری 05/0p< استفاده شد.نتایج: در پایان مرحله تحت نظارت، شاخص های توده بدنی، وزن، دور کمر و نسبت دور کمر به دور باسن در کل بیماران به طور معنی داری کاهش یافت 001/0p< . اما در پایان 12 ماه کاهش کلیه شاخص ها نسبت به قبل از دوره بازتوانی معنی دار نبود. عمده تغییرات مطلوب در 6 ماه اول دوره بازتوانی بوده و در نیمه دوم دوره تغییرات مطلوب جزیی بود و یا حتی تغییرات مذکور در بعضی متغیرها برگشت یافت. نتیجه گیری: علی رغم تعدیل قابل توجه در شاخص های توده بدنی و توزیع چربی بدن پس از دوره بازتوانی، تأثیرات چشمگیرتر در مرحله تحت نظارت اتفاق افتاد، با این حال تعدیل شاخص های توزیع چربی در بدن در مقایسه با شاخص های توده بدنی و وزن، با گذشت زمان پایدارتر بوده و کمتر دستخوش تغییر یا برگشت شد و در مجموع علی رغم کم توجهی بیماران در اجرای صحیح برنامه در منزل، اثرات نسبتاً پایدار تعدیل ریسک فاکتورهای مذکور قابل توجه بوده است.